Ik heb mijn zus voor haar verjaardag een gele muur gegeven. Een herinnering aan die keer dat wij met met moeder van vakantie terug kwamen en mijn vader de woonkamer geel had geschilderd. “Omdat je moeder zo van de zon houdt” was zijn redenering. Nu was het altijd zonnig in huis. Of mijn moeder er blij mee was weet ik niet zeker maar het was zeker beter dan die keer dat we terug kwamen en de hele tuin vol stond met manshoog maïs😬.

Het 4e ARTACUCINA kookboek is bijna klaar. Inmiddels gedrukt maar nog niet gebonden. Het ziet er supergoed uit!

Onverwacht naar Nairobi voor mijn andere baan. Een buitenkansje want in het prachtige Kenia wonen ook mijn vier sponsormeisjes. Ik moet zeggen onze sponsormeisjes want ik doneer samen met mijn zussen en een paar vrienden geld zodat deze vier kinderen naar school kunnen en iedere dag in ieder geval één maaltijd krijgen.

Hawo (11), Victoria (13), Queensy (12) en Sharon (13) wonen in de sloppenwijk Matopeni ten noorden van Nairobi. Ik belde met het hoofd van de school, Stephen, die me graag kwam halen om de meisjes even een dikke knuffel te geven. Stephen is geboren en getogen in deze sloppenwijk had ooit zelf een sponsor die hem de kans gaf om leraar te worden. Hij heeft het Boston Childrens Center opgezet om zo kinderen uit zijn sloppenwijk ook een kans te geven.


Victoria, Sharon, Queensy en Hawo

We rijden via een lokale supermarkt waar ik eten insla voor de drie families van onze meisjes. (één meisje, Sharon, heeft geen ouders meer en verblijft in de shelter van de school). Onderweg vertelt Stephen me dat de moeder van het jongste meisje, Hawo, een paar weken eerder is overleden in het ziekenhuis na hevige buikpijnen. Ze was nog erg jong en laat vijf kinderen, een werkeloze man en een ziekenhuisrekening na. Voor de oudste dochter Chaltu is nu geen geld meer om haar school af te maken. Mocht iemand nog een kind willen sponsoren…..

Bij de Boston Childrens Center aangekomen ga ik eerst bij de meisjes kijken om even bij te kletsen en ze een dikke kus te geven. Het is heerlijk om ze even te zien maar mijn onverwachte bezoekje maakt ze wel verlegen. Ik kom er daar achter dat Queensy’s opa ook is overleden. Omdat ze geen ouders meer heeft leeft ze bij haar opa en oma. Dat gezin is aanmerkelijk kleiner. Nu zijn alleen Queensy en haar oma nog over.


Victoria, Queensy en Hawo

Als de kinderen teruggaan naar hun klas lopen Stephen en ik de wijk in om de tassen met eten naar de families te brengen. De vader van Hawo is niet thuis maar een tante neemt het dankbaar aan en met behulp van Stephen kan ik haar condoleren met haar zus. Ik heb nog wat dollars in mijn portemonnee om in de pot van de ziekenhuisrekening te storten. De gemeenschap is heel hecht. Zo hebben ze in de moskee geld opgehaald om de rekening te betalen. Dat is bij lange na niet gelukt maar alle beetjes helpen. Wat ben ik blij dat het bij ons beter geregeld is.


Hawo en 'Director' Stephen

De ouders van Victoria zijn een heel mooi en lief stel. Erg jong met nu al zeven kinderen. Ze zijn altijd zo blij me te zien! Je kan zien dat deze mensen heel veel van elkaar houden en het leven accepteren zoals het komt en er sowieso wat van maken. Stephen en ik drinken er een colaatje en hij vertaalt al onze vragen. Ze zijn heel erg blij dat hun dochter naar school kan. Ze wil dokter worden. Wat zou het mooi zijn als dat lukt.


De ouders van Victoria

Na nog een snel bezoekje bij Sharon die op de middelbare school een stukje verderop zit, brengt Stephen me weer terug naar mijn hotel waar ik een paar uur later weer terugvlieg naar huis.

Kort maar krachtig maar elke minuut en iedere dollar waard.  Ik hoop dat Nairobi vaker op mijn rooster staat.

AFGESLOTEN BRUG

Ik schrijf 69 woorden voor Het Parool. Het wordt meteen geplaatst. Trots natuurlijk!  Maar één zin is veranderd  terwijl ik heb gezwoegd op precies 69 woorden.  Dus ik denk ik schrijf er nog 69 om te laten weten dat dit mijn woorden niet zijn en ook geen 69. Helaas niet aan toe gekomen.
Zes dagen later staat mijn originele  tekst alsnog in Het Parool!  Was mijn versie toch beter?

Ik kwam er jaren later achter dat hij was overleden aan ALS. Mijn zussen, nichtjes en ik zwemmen zondag 7 september van het Scheepvaartmuseum, via de Magere Brug over de Keizersgracht naar de Utrechtsestraat. Een thuis wedstrijd voor mij natuurlijk met de galerie in de Kerkstraat op een steenworp afstand!
Een kleine donatie is heel welkom: www.amsterdamcityswim.nl

Jullie zijn natuurlijk allemaal welkom om te komen kijken of we het kunnen waarmaken! Wiebke van der Scheer, Nicolette van der Scheer, Juke van der Scheer, Stanja van Kerkwijk en Kira van Kerkwijk

 

CITYSWIM-1

Ik vind zwemmen in natuurwater echt heerlijk. Dat deed ik als kind al, met mijn zusjes en broertje, in de sloot rondom ons ouderlijk huis . En nog steeds springen we allemaal graag in een slootje, meertje of rivier. Een van mijn zussen woont vlakbij de Ringvaart en zodra het weer het toelaat gaat ze daar samen met mijn nichtjes het water in. Een andere zus heeft een huisje aan de Vecht en ook daar gaan we regelmatig spelevaren. 

 

Zelf zwem ik meestal bij het strandje van IJ-burg, Blijburg of gewoon om de hoek in de Amstel, vlakbij waar ik woon. Dat laatste kan alleen heel vroeg in de ochtend, voordat er boten varen, anders is het er te gevaarlijk. Het water is heerlijk en ik heb het ‘bad’ altijd voor mezelf. Soms een zwaan of een eend maar verder niemand te bekennen. Ik ga er bij de Hermitage in en zwem baantjes naar de Magere Brug en terug. De toeristische route zeg maar!

Nou is er een keer per jaar de Cityswim, een sponsor zwemwedstrijd in de Amsterdamse grachten. Twee jaar geleden kon je Maxima daar de schoolslag zien doen! Tijdens de Cityswim zwem je twee kilometer voor een goed doel terwijl je geld inzamelt voor onderzoek tegen de spierziekte ALS. Ik neem me al jaren voor om een keer mee te doen. Het is tenslotte ‘mijn’ zwembad waar ze de wedstrijd houden en ik doe graag iets voor een goed doel. Ik ben alleen altijd te laat met inschrijven.

Maar dit jaar heb ik echt mijn best gedaan om mee te doen. Ik heb uitgezocht wanneer de inschrijving begint en iedere dag de website gecheckt. Ik zie dat maandag 7 april om 07.00 uur op de hoek Keizersgracht en Reguliersgracht in Amsterdam de inschrijving begint. Gelukkig sta ik graag vroeg op dus dat moet geen probleem zijn. 

Laat ik nou net die avond ervoor flink zijn gaan stappen…..en veel te laat in bed liggen! Krakkemikkig word ik de bewuste maandagochtend wakker met een volle blaas. Slaapdronken stap ik uit mijn bed en loop naar de WC. In het voorbijgaan zie ik op de klok dat het 06.45 uur is. Meteen ben ik wakker! Ik kan het nog halen…. Ik schiet een joggingbroek en een shirt aan en spring op de fiets. Om 06.50 sta ik met een slaperig hoofd en haar dat op een vogelnestje lijkt, op de brug waar een vriendelijk jong mens mij een nummertje geeft en zegt dat ik mazzel heb……de eerste 25 aanmeldingen krijgen een wetsuit cadeau, en ik heb nummer 24

Ik heb mijn zussen Nicolette en Juke en mijn nichtjes Stanja en Kira ook ingeschreven voor deze sponsor swim. De wedstrijd is 7 september dus er is genoeg tijd om te trainen.

En zeg nou zelf, zoveel toewijding moet beloond worden. Ik reken op jullie bijdrage! 

Stanja: http://www.amsterdamcityswim.nl/nl/stanja-van-kerkwijk

Juke: http://www.amsterdamcityswim.nl/juke-van-der-scheer

Wiebke: http://www.amsterdamcityswim.nl/wiebke-van-der-scheer

Kira: http://www.amsterdamcityswim.nl/nl/kira-van-kerkwijk
Nicolette: http://www.amsterdamcityswim.nl/nicolette-van-der-scheer

EL PRESIDENTE

Ik vlieg naar Quito en daarna door naar Guayaquil in Equador. De stad Quito ligt op grote hoogte (2850 meter) en ik heb van mijn collega's gruwelverhalen gehoord over hoe beroerd je er kunt zijn. Vooral kortademigheid en hoofdpijn. Een beetje sporten is er daarom al helemaal niet fijn. Dat laatste moet ik natuurlijk even testen. Voor het ontbijt ga ik de fitness van het hotel in om een beetje te rennen op de loopband, buiten is het te gevaarlijk. 45 minuten op een middelmatige snelheid gaat prima. Geen hoofdpijn, duizeligheid maar ook geen goeie ideeën die ik normaal wel heb als ik hardloop! Da’s nou jammer!

Na een douche ga ik ontbijten. Het hotel heeft een lange tafel speciaal voor de KLM gereserveerd en één voor één schuiven mijn collega’s aan. 
Onder het eten besluiten we een uitstapje te gaan doen. Het wordt een tripje naar de evenaar, een vulkaan en daarna naar de oude stad. We regelen een busje met gids. Nee, tijd om veel na te denken hebben we niet… we zijn hier tenslotte maar één dag.

Onze gids verteld ons onderweg van alles over Quito. Over de oude luchthaven die midden in de stad ligt en waar ik me nog een landing kan herinneren van toen we nog vanuit Bonaire op deze bestemming vlogen. Over een vulkaan die nog steeds actief is en over het nieuwe in aanbouw zijnde huis van de president. We rijden er langs. Een onooglijk modern en pompeus gebouw dat detoneert in het landschap. In zo’n huis kan volgens ons alleen maar iemand wonen die zichzelf erg belangrijk vindt.

We hebben een heerlijke dag die we afsluiten met de goddelijke sushi in het hotel. (Daarvoor laat je zelfs het lokale eten even voor wat het is.)

De volgende dag vliegen we van Quito naar Guayaquil. Een vluchtje van 30 minuten waar we toch een halve dag over doen. De busreis naar de luchthaven van Quito duurt bijna twee uur! We komen te laat aan en krijgen meteen te horen dat de we belangrijke gasten aan boord hebben. De president en zijn zoon van elf met een aantal lijfwachten vliegen met ons mee. We nemen “de kist”, zoals wij het vliegtuig noemen over van de bemanning die vanuit Amsterdam is gekomen. De lijfwachten van de president lopen ons lekker voor de voeten als we het vliegtuig klaarmaken voor vertrek. De passagiers stappen in, zo laat mogelijk gevolgd door de president met zijn gevolg. Deze super vriendelijke, charismatische, Rafael Correa, blijkt niet de persoon die wij dachten dat hij was na het zien van zijn in aanbouw zijnde huis. Hij straalt kracht uit en iedereen om ons heen lijkt wel in tranen als ze hem zien. Ze willen met hem op de foto en hij zoent en omarmt ze allemaal. Deze man is geweldig! Met zijn grote bruine ogen en vriendelijke lach ligt iedereen aan zijn voeten…inclusief wij!

PS: Guayaquil ligt weer op een acceptabele hoogte dus vanmorgen na een beetje hardlopen weer leuke ideeën!

DE BAKFIETS

 

De mensen van Kasteel Groeneveld in Baarn vroegen mij een maand of twee geleden of ik in hun prachtige kasteel in Baarn een verkoopexpositie wilde organiseren met de kunstenaars van galerie ARTACASA. 

Nu was ik daar al eerder geweest, uitgenodigd naar aanleiding van het eerste ARTACUCINA kunstkookboek. Het kasteel viel toen onder Economische Zaken en de tentoonstelling stond in het teken van Eten. Alles met eten is wat mij betreft goed dus dat was een fijne expositie.

Sinds kort valt kasteel Groeneveld onder Staatsbosbeheer en dit keer is het thema ‘Het buiten naar binnen halen’. Dat probeer ik te doen door kunstwerken van landschappen en stillevens met groente en fruit het kasteel binnen te dragen. Ook prachtige boeketten ontbreken natuurlijk niet en er zwerft zelfs een ezel, koe en eekhoorn rond. Eigenlijk kan alles! Via schilderijen en objecten kun je al het 'buiten' moeiteloos naar 'binnen' halen......heerlijk!

Het inrichten van de expositie was een flinke klus maar behalve een gebroken vaasje en een beschadigd schilderij - op locatie gister nog door de kunstenares gerepareerd onder toeziend oog van de eerste kijkers - is dat allemaal prima verlopen.   

Vrijdagochtend legde ik de laatste hand aan het inrichten. Nog even alles checken, de naambordjes erbij, de puntjes op de i. Het kasteel is dertig minuten van Amsterdam dus ik was net op tijd terug om de galerie om 13.00 uur open te doen . Gelukkig was er voor de deur een parkeerplaatsje. 

Ik spring snel de auto uit en kom bijna onder een bakfiets. Ik wankel maar blijf gelukkig ongedeerd staan. ‘Hé Wieb’ , zegt de bakfiets bestuurster en vaste klant van de galerie: ‘Goed dat ik je zie’. ‘Dat mooie kunstwerk van Tamar Rubinstein, dat vorige week nog in de etalage lag, dat is zeker al verkocht hè?’.  'Nee', zeg ik, 'dat hangt de komende zes weken in Baarn… in een prachtig kasteel. Zal ik zorgen dat het deze kant op komt, of ga je het daar zelf ophalen? Het is een hele mooie locatie waar je ook prachtig kunt wandelen en ze hebben een heel fijn Grand Café.'
 

Ik heb het gevoel dat ik de komende weken veel heen en weer zal pendelen met kunstwerken tussen Baarn en Amsterdam. Mocht iemand die kant op gaan…laat het me weten!

PS: Mocht je voor een speciaal kunstwerk naar de galerie in Amsterdam willen komen, bel of mail dan even of het werk in Amsterdam is... het kan zijn dat het in kasteel Groeneveld hangt.  www.kasteelgroeneveld.nl

BLOED, ZWEET EN BLAREN

Ik vlieg naar Singapore en mis daardoor de eerste aflevering van de docuserie van Olaf van Paassen Bloed, zweet en blaren over de mensen van het Nationale Ballet. Die lui dansen, trainen, eten en leven praktisch bij mij om de hoek in de Stopera in Amsterdam. Ik houd erg van ballet en als ik niet zo lang zou zijn zou ik heel graag ballerina willen zijn. 

Door het vliegen mis je veel. Feestje, verjaardagen, huwelijken, etentjes en ook Kerst en Pasen en schoolvakanties zijn niet ieder jaar een gegarandeerde festiviteit waar ik aan kan deelnemen.  Dat weet je als je eraan begint, net als dansers weten dat ze zich dood moeten trainen en ook avond aan avond en feestdag aan feestdag op de bühne moeten staan. Ook zij missen verjaardagen en familie uitjes maar ook zij weten dat het hoort bij het beroep.

Nou ja, ik mis dus de 1^e aflevering maar gelukkig hebben we daar tegenwoordig ‘uitzending’ gemist voor. Een uur voor ‘calling’, de crew wordt een uur voordat ze zich moet melden voor de terugvlucht in de hotelkamer gebeld zodat je op tijd in de hotelloby klaarstaat voor de terugvlucht, zit ik op mijn laptop Bloed, zweet en blaren op uitzending gemist te kijken. Echt een kijkje achter de schermen. We volgen in deze aflevering twee Nederlandse dansers. Het is heel boeiend en ik krijg, voor zover ik dat nog niet al had, bewondering voor de discipline en het doorzettingsvermogen van de dansers. Wat een leven en het speelt zich allemaal af op een steenworp van mijn huis en galerie.

Nadat ik het telefoontje heb gekregen dat ik over een uur beneden moet staan, neem ik een douche, doe mijn uniform aan en pak mijn tas. Beneden staat iedereen klaar en na de nieuw toegevoegde cockpit een hand te hebben gegeven vertrekken per bus naar de luchthaven.

Bij het instappen sta ik bij de deur om de passagiers te verwelkomen. ‘Goede avond’, ‘kom binnen’, ‘wat is uw stoelnummer?’, ‘tweede gangpad rechts’. Meer dan 300 passagiers stuur ik richting de juiste stoel. Opeens staat er een bekend gezicht voor me, iemand die ik ken. Het bekende gezicht vraagt iets aan me maar ik versta niet wat ze zegt. Ik ben alleen aan het denken waar ik haar toch van ken. Ineens weet ik het! ‘ik heb je net gezien in Bloed, zweet en blaren’  roep ik ineens! En ja hoor, blijkt deze mooie passagier een van de dansers waar ik nog geen twee uur geleden zo intens naar heb zitten kijken. Ze woont en werkt bij mij om de hoek maar ik heb haar nog nooit gezien. Heel bizar dat ze juist deze avond in Singapore bij mij aan boord stapt om naar Amsterdam te vliegen. Tijdens de bijna dertien uur vliegen komt ze nog een half uurtje met me kletsen in de keuken en zo weet ik meer over het wel en wee van een ballerina en zij een beetje meer over het leven van een wereldreiziger.

HALF VOL OF HALF LEEG

Ik zit alleen op een terrasje in Singapore. Het is hier zeven uur later dan bij jullie en ik ben nog heel erg wakker terwijl het hier bijna middernacht is. Zo kom je als ochtend mens ook nog eens ’s nachts buiten.

Goed, ik heb me geïnstalleerd met een boek en heb een prachtig uitzicht op een riviertje vlakbij het crewhotel. Ik bestel een goed glas Australische Sauvignon Blanc en een gerechtje met garnalen, knoflook en champignons. De bediening is goed en snel, binnen ‘no time’ heb ik alles op mijn tafeltje staan. Ik bedank de serveerster en pak mijn wijn voor een eerste slok. Het glas is niet heel groot en ik kan zien dat de inhoud goed koud is omdat de temperatuur, 30 graden is het nu nog buiten, condens druppeltjes op het koude glas achter laat. Wat ik ook zie is dat het toch al kleine glas nog niet eens half vol is! Een glas wijn in Singapore kost tussen de 10 en 13 Singapore Dollar (ongeveer 7 euro) en dan verwacht je toch ten minste een half vol glas. Nog liever een iets meer dan half vol glas natuurlijk. Of ben ik dan weer zo’n Hollander die niet weet hoe het heurt? In Amerika schenken ze enorme bellen tot de rand toe gevuld. Dat hoeft nou ook weer niet.. dat is niet zo sjiek.

Ik twijfel wat ik zal doen. Het staat zo stom om te gaan zeuren maar ik zou zelf nooit meer naar deze tent gaan en hem ook zeker niet aan mijn collega’s aanraden. Ze hebben er toch meer aan als ik laat weten hoe ik er over denk? Zeg ik het wel…of zeg ik het niet? Na nog een minuutje van twijfel sta ik op en loop naar de bar. Ik zeg voorzichtig dat ik mijn glas wel een beetje leeg vind en dat ik vast een zeikerd ben maar dat ik het toch even wil zeggen. Dat het zonde is als ze er klandizie door gaan mislopen. Dat het beter is dat ik er wat van zeg dan dat ik gewoon weg blijf….toch?

De dame bij de bar zet mijn glas naast een ‘proefglas’gevuld met water die op de bar verankerd staat. Een glas dat de hoeveelheid wijn die ingeschonken mag worden aangeeft! Mijn glas wijn zit maar net onder het niveau van het proefglas. Ze schenkt het tot precies hetzelfde niveau bij en knikt naar me dat het zo goed moet zijn. Ik kan het niet laten en zeg dat als wij in Amsterdam de glazen half leeg schenken, de zaak zeker niet vol zal zijn.

In Singapore maakt het blijkbaar niet uit, half vol of half leeg.

MIJN VADER -1

Ik woon boven of eigenlijk deels in mijn galerie, vandaar natuurlijk de naam ARTACASA. Kunst in de casa, wat huis betekend in het Spaans. Niet dat ik speciaal iets met Spanje heb maar van alle voorstellen die mijn vader twintig jaar geleden deed, was dit de beste. En het was het idee die de lading ook het beste dekte.. nog steeds dekt. Ik vond het woord ook mooi met alleen hoofdletters achter elkaar, ARTACASA. Een ander voorstel van hem was ‘De Kunstkamer’ maar hij vond dat die naam teveel deed denken aan ‘De Kultuurkamer’ die in de oorlog bestond*. ROOM(ta)ART of KUNST(T)HUIS waren ook door hem verzonnen opties. Op de een of andere manier had ik in die tijd zelf blijkbaar geen ideeën want die vind ik nergens terug!

Mijn vader was ook degene die mij de lol van kunst heeft bijgebracht. Hij was zelf zo’n zondagsschilder die  voor zijn plezier ergens in een veld ging zitten om dat wat er om hem heen te zien was vast te leggen. Ik tekende soms mee. Voornamelijk bloemetjes die ik met heel veel precisie  naschilderde met aquarelverf. Hij ging wat grootser te werk en schilderde voornamelijk gebouwen. Dat zal zijn studie in Delft wel zijn geweest. Hij hield van kerken en wist daar ook veel van. Wij, mijn broer en zussen werden vaak meegenomen op wandelreizen en kerkbezoeken. Soms ging ik alleen met hem op stap.

Een zondag met mijn vader was er een van flink doorstappen. Daar hield hij erg van en ik heb dat zeker van hem geërfd. We begonnen op een rommelmarkt in Amsterdam, bezochten daarna een opening in een galerie om af te sluiten met een opera waar hij steevast in slaap viel.  Zodra het stuk was afgelopen klapte hij zo verschrikkelijk hard ter compensatie, dat ik me altijd rot schaamde!

Na mijn Oma kocht hij 20 jaar geleden het tweede schilderij in mijn galerie en was hij een van de eerste exposanten van ARTACASA. En ook al is hij er niet meer, hij is toch altijd een beetje bij me.

*http://nl.wikipedia.org/wiki/Nederlandsche_Kultuurkamer

GENIALE IDEEËN

Als ik vroeg in de ochtend een rondje langs de Amstel ren heb ik vaak tijd en rust in mijn hoofd om na te denken en te mijmeren.

Zo praat ik bijvoorbeeld hardop in het Frans tegen mezelf. Dat klinkt altijd geweldig goed en mijn fouten hoor ik zelf niet dus ik ben altijd dik tevreden. Ik heb ook hele gesprekken tegen mensen die ik van alles had willen zeggen maar niet wist hoe en het vaak ook niet durfde. Die gespreken zijn altijd precies zoals ik het zou willen. Duidelijk, ‘To the point’ en met de perfecte tekst. Ook heb ik tijdens het hardlopen geniale ideeën! Echt waar! Over van alles en nog wat. Galeriestrategie, verzoekaanvragen voor de KLM en recepten voor een kookboek of verhalen voor een blogje en nog veel meer.

Het probleem is alleen dat ik al die geniale ingevingen niet kan onthouden tot ik weer thuis ben. Daarnet heb ik drie Belgische dames die langs de Amstel liepen, om een pen gevraagd om wat potentiële ideeën op mijn hand te schrijven…..en zoeffff weg was ik weer. Om bij de volgende straathoek op nóg een  waanzinnig goed idee te komen! Bij mijn kaaswinkel in de Utrechtsenstraat ben ik naar binnen gerend en heb een pen gevraagd voor nog wat krabbels op mijn hand en voor een croissantje op de pof. (ik was er nu toch maar had natuurlijk geen geld mee) Bij het naar buiten gaan kwam ik buurtbewoner en BN-er Bo tegen, ook in hardloopkleding. Zou hij ook geniale ideeën tijdens het hardlopen hebben?

PS: het idee voor dit stukje is natuurlijk ontstaan tijdens dat prachtige inspiratie hardlooprondje!

FILMMAKER MET HART EN ZIEL

Ik heb een heel goede vriendin die sinds kort ook mijn buurvrouw is en die documentaires maakt. Niet zomaar documentaires maar met hart en ziel gemaakte kunstwerken.

Vandaag was het Plantage filmfestival In Desmet in Amsterdam met de van haar tot nu toe gemaakte films. Zo’n overzicht is eigenlijk iets voor oude mensen of dooie beroemdheden. Maar mijn vriendin is niet oud en niet dood. Dus eigenlijk is het een enorme eer dat ze hiervoor nu al gevraagd is. Ik ben het er wel helemaal mee eens. De documentaires die zij maakt zijn zo mooi in beeld gebracht, vertellen een boeiend verhaal en de maakster gaat zo integer met de hoofdpersonen om dat ik iedereen wel moet aanraden deze juweeltjes te zien.

De twee documentaires die mij het meest hebben aangegrepen zijn ‘Liesbeth List – Heb me lief’ (2006) en ‘De Baby’ (2013). Ik heb vanmiddag mijn galerie een uurtje aan iemand overgedragen om ‘Liesbeth List – Heb mij lief’ nog een keer te zien. En weer moest ik een traantje weg pinken. Ik had niet zoveel met ‘La List’ maar na deze documentaire ben ik een beetje van haar gaan houden denk ik.

Morgen ga ik naar de première van ‘Oude Bomen’ (2014). Het kan niet anders of ik ga van die documentaire ook erg genieten. De film komt in mei op de televisie bij de Human. Ik zal tijdig laten weten wanneer precies zodat iedereen het kan gaan zien. En lukt het om de eerder genoemde films nog te bekijken, te kopen of te huren, doe dat dan!  Meer informatie over de documentaires van Deborah van Dam:  www.deborahvandam.nl

Oude Bomen op 6 mei om 23.00 uur bij de Human op Ned 2

Voor een nieuwe expositie moet alles er weer piekfijn uitzien! Ramen lappen hoort daar natuurlijk bij... zeker als het buiten lente lijkt en de kriebels de kop op steken!
Vanaf vandaag is de nieuwe expositie met beelden van
Loek Hambeukers en schilderijen van Karine Stader.

400 JAAR GRACHTENGORDEL

Afgelopen jaar werd gevierd dat de Grachtengordel in Amsterdam 400 jaar bestaat. Voor een drukkerij was dat begin 2013 een mooie aanleiding om de ondernemers die hun nering in de grachtengordel hebben, te vragen mee te doen aan een gids die  “400 jaar bedrijvigheid aan de Amsterdamse Grachtengordel” zou gaan heten.  Aangezien ik met mijn galerie in een van de straatjes in de grachtengordel zit en ik het bedrag dat werd gevraagd om te participeren wel redelijk vond, zei ik: ‘ja’ op hun voorstel. Het boekje zou natuurlijk nog in het jubileumjaar uitkomen werd ons beloofd.

Ik leverde tekst en foto’s aan en toen begon het lange wachten. Na een aantal maanden belde ik maar eens om te vragen of er een beetje schot in zat. De telefoon werd niet opgenomen en na meerdere malen te hebben ingesproken was ik ervan overtuigd in zee te zijn gegaan met een stelletje oplichters. Een medeondernemer vertelde me dat ze al was afgehaakt omdat alles zo vaag verliep. Zij had het geldbedrag daarom ook niet overgemaakt. Na de zomer werd ik door de drukkerij gebeld dat het allemaal goed zou komen en het boekje daadwerkelijk gemaakt zou worden. En toen was het weer wachten….

Een week geleden, het is inmiddels half februari 2014 en het Grachtengordel jaar is alweer bijna twee maanden voorbij, stap ik bij een winkelier in de Utrechtsestraat binnen en zie ik een boekje liggen. Grappig denk ik, even doorbladeren, tot ik ineens zie wat het is! Het is de 400 jaar grachtengordelgids!! En ja hoor, ik sta er in! Op pagina 34.

Ik vraag de winkelier hoe ze aan de boekjes komt. Die waren een week eerder bij haar afgeleverd. ‘Mooi’ denk ik. Dan krijg ik ze natuurlijk ook vandaag of morgen. Mooi niks hoor. Ik heb ze gebeld maar er werd niet opgenomen en nu bijna twee weken later heb ik de boekjes nog  steeds niet in huis. Gelukkig was de winkelier zo vriendelijk om een van haar gidsjes aan me te geven zodat ik even een scan kan maken van mijn pagina. Wie weet komen mijn boekjes als de Grachtengordel 410 jaar bestaat!

ORANJE FIETSEN IN BUENOS AIRES

Staat er zomaar zonder aanvragen een 8-daagse Buenos Aires op mijn rooster. Het is onhandig om zo lang weg te gaan want mijn galerie  is bij mijn afwezigheid gewoon open. De reis losklikken en afwachten wat de nieuwe indeling van deze Buenos Aires maakt? Of gewoon gaan omdat dit precies het soort reis is waarom ik ooit ben gaan vliegen?! Een stad verkennen, lekker eten, op stap met collega’s, vakantie! Ik heb besloten....Ik laat de reis lekker staan en heb nog vijf weken om aan het idee te wennen en mijn vaste oppas te vragen of zij een weekje op de galerie kan passen.

Eenmaal in Argentinië, waar het nu zomer is en 27 graden, ben ik de galerie al snel vergeten. Wat een heerlijke stad, wat een zalige wijn, wat een fijne crew....Wat een heerlijke baan!

Ik voel me helemaal thuis als ik met mijn collega’s knal oranje fietsen huur en samen met een gids de stad doorkruis als een echte Hollander. Mijn oranje ARTACASA transportfiets staat in Amsterdam voor me klaar als ik weer thuis ben. Ik heb gewoon twee top banen!  

ALBERT

Voor een opening van een nieuwe expositie laat ik graag Albert voorrijden. Tip van de buurvrouw! (Die heeft wel meer goede tips). Ik vond het altijd nogal overdreven want ik kan toch alles zelf?! Dus ook een beetje boodschappen sjouwen. In de praktijk blijk ik met twee banen niet heel veel tijd over te houden voor huishoudelijke zaken en dus ging ik een paar jaar geleden overstag voor Albert.

Goed, Albert rijdt voor en ik ren zoals altijd naar buiten om te helpen. Ik ben sterk genoeg om een kratje te tillen en hoewel Albert ‘tot in de keuken’ bezorgd, is de galerie met alle kunstwerken best een lastig afleveradres. “Zal ik een kratje tillen?” vraag ik. Nee, dat hoeft niet. Hij tilt de twee best zware kratjes zelf.

Bij de smalle oude originele deur uit 1880 stoot de bezorger tegen mijn pas geschilderde entree. “Pas op!” roep ik! De bezorger schraapt langs de deur en wijkt iets naar achter. In die beweging stoot hij een beeld van een schaap, in de etalage  om. Boem! Oor van schaap en een deuk in de etalage. Ik vloek kort maar krachtig. De kratten worden neergezet en de man zegt: “U had wel even kunnen waarschuwen dat ik op moest passen”. “Volgens mij moet je altijd oppassen” antwoord ik in een laatste poging vriendelijk te blijven. Waarop hij meteen reageert en zegt dat er gelukkig 2- seconde lijm bestaat!

De schadeclaim loopt nog….to be continued!

In het februari nummer van de Ariadne at Home wordt mijn 3e kunstkookboek aangeprezen. Fijn!
Ik zal de aanbieding van 15,- i.p.v 19,95 nog een maandje langer laten lopen.

Het is vrijdagmiddag half zes en bijna sluitingstijd. Ik loop even naar boven om iets aan mijn buurvrouw op 2 hoog te geven. Het galeriebelletje gaat en ik ren zo snel mogelijk weer naar beneden. Er staan een prachtige Poolse vrouw en een minder opvallende man in de galerie. Ik vraag of ik ze kan helpen of dat ze even willen rondkijken. Ze komen speciaal voor mij zeggen ze in het Duits. Ze hebben een boekwinkel in Leverkusen en verkopen mijn, ook in het Duits vertaalde, kookboeken. De vrouw voegt er aan toe dat ze "Von nicht Fan ist". "Nicht von einer Mannschaft und nicht von einer Schauspielerin". Aber von meinen Arte in Cucina Kochbüchern is zij de grootste fan. Ze hebben speciaal een weekend Amsterdam gepland om onder andere mijn galerie te bezoeken en ik ben hun eerste stop bij aankomst. Wat een eer! Ze lopen alle kunstwerken af en roepen bij diverse kunstenaars dat ze die kennen uit mijn boek. We kletsen over van alles en nog wat en ze kopen een porseleinen kopje met een hond met een enorme gouden kroon van Joke Schole. Als ze weggaan geef ik ze een flinke stapel ansichtkaarten mee. Hun weekend en dat van mij kan niet meer stuk!

Er staat een enorme auto voor de deur... die zie ik vaker de laatste tijd. Het is echt een belachelijk grote auto voor in de binnenstad. Uit de auto stapt een niet heel grote, blonde man met een pakketje onder z'n arm. Ik maak een opmerking over de auto tegen twee vrienden die bij mij een boterham eten. Een van hen merkt op dat de man naar de deur naast de galerie loopt. Het zal toch niet waar zijn! Ik spring op en ren naar buiten. Hij staat nog voor de deur op zoek naar zijn sleutel. "Bent u de nieuwe buurman" vraag ik. Hij antwoordt in het Engels met een duidelijk Oostblok accent. "Are you the new neighbour" vraag ik nog een keer. "Yes I'am" he replies. "I hired this appartement". Zonder na te denken flap ik eruit dat hij een belachelijk grote auto heeft voor Amsterdam. (eigenlijk zeg ik ook nog dat zo'n auto bij een midlife crisis hoort maar dat kan ik hier natuurlijk niet schrijven. Op mijn ongepaste opmerking reageert hij tamelijk mild. Misschien hebben ze dat fenomeen niet in Rusland)
De Hummer man en ik schudden elkaar de hand. Toch fijn te weten wie je buren zijn. En misschien mag ik zijn auto een keer lenen als ik een schilderij moet afleveren!